ΘΟΥΚΥΔΙΔΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑΙ Βιβλίο 3. Κεφάλαιο 82 Για όσα έγιναν, γίνονται και θα γίνουν…

1. Σ’ αυτές τις ακρότητες έφτασε ο εμφύλιος πόλεμος και προκάλεσε μεγάλη εντύπωση, γιατί ήταν ο πρώτος που έγινε. Αργότερα μπορεί να πη κανείς ότι ολόκληρος ο Ελληνισμός συνταράχτηκε, γιατί παντού σημειώθηκαν εμφύλιοι σπαραγμοί. Οι δημοκρατικοί καλούσαν τους Αθηναίους να τους βοηθήσουν και οι ολιγαρχικοί τους Λακεδαιμόνιους. όσο διαρκούσε η ειρήνη δεν είχαν ούτε πρόφαση, αλλά ούτε και την διάθεση να τους καλέσουν για βοήθεια. Με τον πόλεμο, όμως καθεμιά από τις αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις μπορούσε εύκολα να βρη ευκαιρία να προκαλέση εξωτερική επέμβαση για να καταστρέψη τους αντιπάλους της και να ενισχυθή η ίδια για ν’ ανατρέψη το πολίτευμα.

Αλήθειες και ανακρίβειες για την περίοδο 1941-1949

Ένα κείμενο του πατέρα μου:  
Κριτικάροντας το Δεξιό δωσιλογισμό και την πλαστογράφηση της ιστορίας που επιχειρεί το ΚΚΕ

Ένα ενδιαφέρον κείμενο το πατέρα μου δημοσιεύτηκε υπό τον τύπον επιστολής στην εφημερίδα «Πρώτη Σελίδα» του Κιλκίς με αφορμή τον βανδαλισμό (από ακροδεξιούς προφανώς) του αγάλματος ενός αντάρτη με την αφαίρεση της αφιερωματικής πινακίδας «Στον αντάρτη του «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΔΣΕ».  

Παράλληλα -με το θάρρος του αυτόπτη μάρτυρα- θίγει και το ζήτημα της φύσης του ΔΣΕ (Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας), που σήμερα αποτελεί ένα μέσο χειραγώγησης και πειθαναγκασμού από την νέα ηγεσία του ΚΚ, με την κάλυψη του ηλίθιου συνθήματος που εφηύραν οι πολιτικοί απόγονοι του Κολιγιάννη και του Φλωράκη:  «Τι κι αν έπεσε ο Γράμμος, εμείς θα νικήσουμε». Όλο αυτό πραγματοποιείται στο πλαίσιο της (ανιστόρητης και ύποπτης) επιστροφής στους στόχους της δεκαετίας του ’20 με σχήματα και λόγο που προκαλούν θυμηδία στους γνωρίζοντες την ιστορία της Ελλάδας. Σαφώς το εγχείρημα των νεοσταλινικών ηγετών εντάσσεται σε μια ιδιαίτερη κρίσιμη εποχή αμηχανίας και πόλωσης που διέρχεται η νεοελληνική κοινωνία. Και έχει ως θύματα τα νέα παιδιά που αλλοτριώνονται αναζητώντας ένα σύστημα αλήθειας, που  το «ανακαλύπτουν» είτε στο ονειρικό παρελθόν που κατασκευάζουν οι πονηροί ηγέτες του ΚΚ, είτε στις εθνικιστικές ονειρώξεις που καλλιεργούν οι εγκληματίες νεοναζί της Χρυσής Αυγής, είτε οι νεοφιλελεύθεροι εξτρεμιστές της απόλυτης κυριαρχίας της αγοράς, είτε τα φρικιά που υλοποιούν το αντικαπιταλιστικό όνειρο με παιδιάστικους και απεχθείς χουλιγκανισμούς.

Παραθέτω το κείμενο στη συνέχεια:

Ο Κουτσούμπας, οι Πόντιοι και ο άμοιρος Μαρξισμός….

Μια ερμηνεία του ποντιακού δράματος προσπάθησε να δώσει Ο γ.γ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στη διάρκεια του χαιρετισμού του στο 19ο Συναπάντημα της Νεολαίας των Ποντιακών Σωματείων, στην «Παναγία Σουμελά». Φαντάζομαι ότι το κείμενό του του το έγραψαν κάποιοι από την Επιτροπή Ιστορίας της Κ.Ε., γνωστότερος των οποίων είναι ο φίλτατος Αναστάσιος Γκίκας. Ο οποίος σ’ ένα βιβλίο που έγραψε κατά παραγγελία αφού αιτιολόγησε τις σταλινικές διώξεις  (1937-1949) κατά των Ποντίων, αλλά και των άλλων μειονοτήτων, στο τέλος -αναφερόμενος στο Ποντιακό Ζήτημα- έγραψε με σαφήνεια ότι οι Πόντιοι με το κίνημα για την πολιτική τους χειραφέτηση, πρακτόρευαν ιμπεριαλιστικά συμφέροντα εις βάρος της Τουρκίας, η οποία αντιστάθηκε με το «εθνικοαπελευθερωτικό» κεμαλικό κίνημα. Με δύο λόγια, ο Γκίκας υποστήριξε ότι στην Ποντιακή Τραγωδία ο (ακροδεξιός, ρατσιστής, παρακρατικός δολοφόνος) Τοπάλ Οσμάν ήταν το θετικό στοιχείο και οι Πόντιοι (αντάρτες αλλά και άμαχοι) το αρνητικό. Οπότε δικαίως και νίκησαν οι κεμαλικοί…