Fitch: Γεωπολιτικοί οι κίνδυνοι για την Ευρωζώνη - Σε δεύτερο πλάνο το χρέος

Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους δεν αποτελεί πλέον βασική πηγή ανησυχίας για τους επενδυτές, οι οποίοι προσδιορίζουν ως μεγαλύτερη απειλή τις γεωπολιτικές εντάσεις γύρω από την περιοχή. Αυτό προκύπτει από έρευνα του Fitch, στην οποία συμμετείχαν 78 διαχειριστές κεφαλαίων, με συνολικό υπό διαχείριση ενεργητικό 5,3 τρισ. ευρώ.
Ο αμερικανικός οίκος αξιολόγησης προειδοποιεί παρ’ όλα αυτά ότι η μείωση δημοσιονομικών ελλειμμάτων και χρεών εξακολουθεί να συνιστά σημαντική πρόκληση για τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. γι’ αυτό και, όπως επισημαίνει, δεν θα πρέπει να αναμένονται σημαντικές αναβαθμίσεις του αξιόχρεού τους το προσεχές διάστημα.

Συνωμοσία ο χάρτης… «προφητεία» για τη Μέση Ανατολή του 2006;

Το 2006 ένας χάρτης σε ένα περιοδικό των ΗΠΑ παραλίγο να τινάξει στον αέρα τις σχέσεις της Ουάσιγκτον με την Άγκυρα, αφού σε αυτόν η Τουρκία παρουσιαζόταν η μισή από αυτό που είναι τώρα, ενώ εμφανιζόταν και μία εντελώς διαφορετική πραγματικότητα για ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Ο συγκεκριμένος χάρτης δημοσιεύθηκε στο Περιοδικό των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ (Armed Forces Journal) τον Ιούνιο του 2006. Ο συγγραφέας της ανάλυσης που συνόδευε την «πέτρα του σκανδάλου» ήταν ο Ραλφ Πίτερς, ενώ ο τίτλος του άρθρου ήταν «Blood borders: How a better Middle East would look» (Ματωμένα Σύνορα: Πως θα έμοιαζε μια καλύτερη Μέση Ανατολή).
Λίγο-πολύ, ο Ρ. Πήτερς προχώρησε σε μία προωθημένη για την εποχή ανάλυση – σενάριο, αναφορικά με το πώς θα μπορούσε να διαμορφωθεί μία Μέση Ανατολή, η οποία θα ήταν απαλλαγμένη από τα τεχνητά σύνορα της μετα-Οθωμανικής και αποικιακής εποχής της δεύτερης δεκαετίας του 20ου αιώνα, και θα διαμορφωνόταν μία κατάσταση η οποία θα ήταν πολύ πιο αντιπροσωπευτική των εθνοτικών και θρησκευτικών πραγματικοτήτων της περιοχής, άρα και πολύ πιο σταθερή.

«Ευρωσκεπτικισμός» και πολιτική ηγεμονία

Του ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ*

Ανάμεσα στις πολλές καινοτομίες, μέσω των οποίων η ονομαζόμενη «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» κατεδαφίζει το κεκτημένο των αστικοδημοκρατικών επαναστάσεων των 17ου και 18ου αιώνων, ξεχωριστή θέση καταλαμβάνει το ευρωπαϊκό «κοινοβούλιο». Στην ιστορία της νεοτερικότητας, είναι πράγματι η πρώτη φορά που ονομάζεται «κοινοβούλιο» ένα εκλεγμένο όργανο που στερείται κυριαρχίας και της ίδιας της νομοθετικής πρωτοβουλίας. Τα ψίχουλα αρμοδιοτήτων που του έχουν παραχωρηθεί περιορίζονται στην ψήφιση του σκέλους των δαπανών (ούτε καν των εσόδων) του προϋπολογισμού της Ε.Ε., που αντιπροσωπεύει γύρω στο 1% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ, και την ονομαζόμενη «συναπόφαση» επί των οδηγιών που προτείνει η Κομισιόν, μια μακρόσυρτη και εξαιρετικά αδιαφανής διαδικασία, που στην ουσία καταλήγει σχεδόν πάντα στην επικύρωση των προτεινόμενων κειμένων (418 στα 420 για την περίοδο 1999-2004).

Οσοι έχουν στοιχειώδη αντίληψη του διαδικαστικού λαβύρινθου και του τηλεγραφικού χαρακτήρα των συζητήσεων που διαδραματίζονται στις αίθουσες του Στρασβούργου και των Βρυξελλών, μπροστά στις οποίες το οποιοδήποτε εθνικό κοινοβούλιο φαντάζει ως υπόδειγμα δημοκρατικής διαβούλευσης, καταλαβαίνουν ότι αυτός ο θεσμός, όπως και το οικοδόμημα του οποίου αποτελεί μέρος, αντιπροσωπεύουν μια προκλητική διακωμώδηση των αρχών για τις οποίες χύθηκε αίμα στην Αγγλία του 1640, στην Αμερική του 1776 και στη Γαλλία του 1789.

Η συνειδητοποίηση αυτής της πραγματικότητας από τους πολίτες των χωρών της Ε.Ε. οδήγησε έως τώρα στην κατακόρυφη αύξηση της αποχής στις εκλογές που αναδεικνύουν τους αντιπροσώπους που αποτελούν το εικονικό αυτό «κοινοβούλιο». Ξεκινώντας από ένα ήδη πενιχρό για τα τότε δεδομένα 62% το 1979, το ποσοστό συμμετοχής κινείται σταθερά κάτω από το 50% από το 1999 και μετά και άγγιξε μόλις το 43% στην αναμέτρηση του 2009. Η κρίση που μαστίζει όμως με ξεχωριστή σφοδρότητα τις χώρες της Ε.Ε. από το 2008 και μετά αλλάζει τα δεδομένα.

Η περαιτέρω σκλήρυνση του νεοφιλελεύθερου κορσέ των ευρωπαϊκών συνθηκών μέσω των πρόσφατων συμφώνων δημοσιονομικής σταθερότητας και για το ευρώ, η επιβολή μνημονιακής θεραπείας-σοκ στις χώρες της περιφέρειας, ο απροκάλυπτος πλέον ρατσισμός ενάντια στους «χαμένους» της μερκελοκρατούμενης Ευρώπης, η περιφρόνηση κάθε έννοιας εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας οδήγησαν σε μια κατάρρευση του «ευρωπαϊσμού», της νομιμοποιητικής ιδεολογίας του εγχειρήματος της «ευρωπαϊκής οικοδόμησης», σε όλες τις χώρες, με διαβαθμίσεις μόνο στην έκταση και την ένταση αυτής της απόρριψης.

Αυτή η κρίση επιβεβαίωσε με τον πιο πανηγυρικό τρόπο την πολιτική ανυπαρξία θεσμών τύπου ευρω-«κοινοβούλιο» και την ωμή λογική της ισχύος που εκφράζουν μηχανισμοί όπως η τρόικα, η ΕΚΤ αλλά πάνω απ' όλα το διευθυντήριο που παίρνει τις αποφάσεις και που ελέγχεται όλο και περισσότερο από τη Γερμανία της Μέρκελ και των σοσιαλδημοκρατών κομπάρσων της κυβέρνησής της.

Στο σύνολο σχεδόν της Ευρώπης, εξαιρουμένου βέβαια του εν Βερολίνω εδρεύοντος Ηγεμόνα, επικρατούν πλέον συνθήκες οξυμένης ιδεολογικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης. Στις επερχόμενες ευρωεκλογές ο ονομαζόμενος «ευρωσκεπτικισμός», ατυχής όρος που εφηύραν οι πολέμιοί του, δεν θα εκφραστεί μόνο με την αποχή αλλά σε υπολογίσιμο βαθμό από κόμματα που αμφισβητούν το σημερινό οικοδόμημα της Ε.Ε., τόσο από τα αριστερά όσο και από τα δεξιά. Για να το πούμε διαφορετικά, το ογκούμενο (ιδιαίτερα στα εργατικά-λαϊκά και πληττόμενα μεσαία στρώματα) αντιευρωπαϊστικό ρεύμα δεν έχει μια ομοιογενή, συνεκτική πολιτική έκφραση.

Ως έκφραση μιας απόλυτα ορθολογικής και νόμιμης αντίδρασης στις ακολουθούμενες βάρβαρες πολιτικές, στην καταπάτηση της δημοκρατίας και την ταπείνωση ολόκληρων χωρών, λειτουργεί ως παράγοντας ριζοσπαστικοποίησης και αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, αλλά το νόημά του δεν έχει (ακόμη;) σταθεροποιηθεί. Μπορεί κάλλιστα να προσανατολιστεί προς τα δεξιά, σε ακροδεξιά, εθνικιστικά ή αντιπολιτικά μορφώματα, όπως και μπορεί να πάρει μια αριστερή κατεύθυνση. Τα μέχρι σήμερα δεδομένα δείχνουν ότι και τα δύο ρεύματα ενισχύονται, κάτι που δίνει λαβή στις γνωστές θεωρίες περί «αντικειμενικής σύγκλισης», στο έδαφος υποτίθεται του «λαϊκισμού», των «δύο άκρων». Ο ελάχιστος πυρήνας αλήθειας αυτών των απόψεων είναι ότι η αντίθεση στην Ε.Ε. (και τη νομισματική-συμβολική της έκφραση, το ευρώ) θα αποτελέσουν το κατ' εξοχήν πεδίο αναμέτρησης για την ιδεολογικο-πολιτική ηγεμονία την ερχόμενη περίοδο.

Εδώ πρέπει όμως να παρατηρήσουμε ότι, δυστυχώς, σε αυτήν την κούρσα, η δεξιά/ακροδεξιά εκδοχή έχει έως τώρα το προβάδισμα. Και τούτο γιατί δεν διστάζει, σε αντίθεση με την αριστερή, να θέσει υπό αίρεση το ίδιο το οικοδόμημα της Ε.Ε. - από τη δική της εννοείται, αντιδραστική, σκοπιά. Αυτό είναι όμως που της επιτρέπει να εμφανίζεται στα μάτια μεγάλων τμημάτων της ευρωπαϊκής λαϊκής γνώμης ως μια πιο «αυθεντικά» αντισυστημική και «ανατρεπτική» δύναμη από την Αριστερά. Για να καταδείξει τον κάλπικο χαρακτήρα της ακροδεξιάς ή/και αντιπολιτικής «αντισυστημικότητας» και να κερδίσει τη μάχη της ηγεμονίας, η Αριστερά οφείλει να αναμετρηθεί, από τη δική της σκοπιά αλλά με ανοιχτά τα μάτια, με το ακραία αντιδημοκρατικό και αντιλαϊκό ευρωπαϊκό τερατούργημα και να ανοίξει ένα νικηφόρο δρόμο ανατροπής του.
*Καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο King's College του Λονδίνου

Κόλαφος για Ερντογάν… Δεκάδες αντίπαλοι του αξιωματικοί αποφυλακίζονται;

Εκατοντάδες τούρκοι αξιωματικοί που έχουν καταδικαστεί επειδή προετοίμαζαν πραξικόπημα για να ανατρέψουν την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έκαναν σήμερα αίτηση για να αποφυλακιστούν μετά τη χθεσινή απόφαση του ανώτατου δικαστηρίου της χώρας ότι παραβιάστηκαν τα δικαιώματά τους στη διάρκεια της δίκης τους. Εάν η αίτησή τους γίνει αποδεκτή η απόφαση θα είναι κόλαφος για τον κ. Ερντογάν, αν και ο ίδιος κατηγορεί τον Ιμάμη Γκιουλέν για τις καταδίκες.
Η δίκη για την υπόθεση Βαριοπούλα, που διήρκησε από το 2010 ως το 2012, σηματοδότησε το απόγειο της προσπάθειας του Ερντογάν να περιορίσει την επιρροή του στρατού στην πολιτική ζωή της χώρας.Ο τούρκος πρωθυπουργός είχε δηλώσει νωρίτερα φέτος ότι είναι ανοικτός στο ενδεχόμενο μιας νέας δίκης για την υπόθεση Βαριοπούλα. Αξιωματούχοι ισχυρίστηκαν ότι τα στοιχεία που χρησιμοποιήθηκαν στη δίκη είχαν παραποιηθεί από τον Φετχουλάχ Γκιουλέν, έναν ισχυρό ισλαμιστή ιεροκήρυκα που χρησιμοποιούσε την επιρροή του στην αστυνομία και το δικαστικό σύστημα για να βοηθήσει τον Ερντογάν να περιορίσει την ισχύ του στρατού.

Σε παγίδα το Ιράν, νομίζει ότι οι ΗΠΑ το έχουν ανάγκη

Σε άκρως επικίνδυνη παγίδα έχει πέσει η ιρανική ηγεσία με τη φιλοαμερικανική στροφή της: έχει την αυταπάτη ότι η αμερικανική κυβέρνηση την έχει απόλυτη ανάγκη για να ελέγξει την κατάσταση στη Μέση Ανατολή! Μετατρέπει δηλαδή τη δική της υποχώρηση και την υποχώρηση ολόκληρης της ιρανικής κοινωνίας σε δήθεν αδήριτη ανάγκη του μέχρι τώρα εχθρού! Επιχειρεί έτσι την ιδεολογική συγκάλυψη της δικής της ήττας! Η ισλαμική ηγεσία του Ιράν δείχνει έτσι ότι δεν έχει πάρει κανένα μάθημα από τα παθήματα ηγετών κρατών της αραβικής κοινότητας. Πρώτα πρώτα δεν έχει καταλάβει το θεμελιώδες: Νομίζει ότι αυτή, η ισλαμική ηγεσία, θα διαχειριστεί την προσέγγιση με τις ΗΠΑ. Είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα νυχτωμένη!

Ολέθρια σχέση

O Ομπάμα με τις χθεσινές του δηλώσεις άδειασε τον Μαλίκι και είπε με κομψή διατύπωση ότι αν οι Ιρακινοί δεν μπορούν και δεν θέλουν να κρατήσουν τη χώρα τους ενιαία δεν μπορεί να το κάνει στη θέση τους. Ετσι φαίνεται να τελειώνει η ολέθρια σχέση Ουάσιγκτον-Βαγδάτης, που κρατά 35 χρόνια.Με την Ισλαμική Επανάσταση στο Ιράν το 1979 οι ΗΠΑ έσπρωξαν τον Σαντάμ σε έναν οκταετή (1980-88) εξοντωτικό πόλεμο με το Ιράν, που θα είχε λήξει με νίκη της Τεχεράνης αν δεν είχε παρέμβει η Ουάσιγκτον. Οταν δύο χρόνια μετά, το καλοκαίρι του 1990, ο Σαντάμ αναζητούσε την αποφυγή της χρεοκοπίας της καθημαγμένης χώρας τoυ μέσω της αρπαγής του Κουβέιτ, οι ΗΠΑ τον παραπλάνησαν με ένα μήνυμα που θα μπορούσε να εκληφθεί και ως έμμεσο πράσινο φως.

Ιράκ: Δύο εκατομμύρια εθελοντές στη μάχη κατά των ανταρτών

Κλιμακώνεται η κινητοποίηση των κυβερνητικών δυνάμεων στο Ιράκ, με στόχο την απώθηση των σουνιτών ανταρτών που ελέγχουν μεγάλο τμήμα της χώρας.Στη στρατηγικής σημασίας πόλη Κιρκούκ, οι δυνάμεις ασφαλείας πραγματοποιούν εντατικούς ελέγχους.Μετά την υποχώρηση του στρατού, η άμυνα της πόλης βρίσκεται στα χέρια των κούρδων μαχητών.Μετά το θρησκευτικό κάλεσμα στα όπλα, χιλιάδες Σιίτες από τον Νότο σπεύδουν στη Βαγδάτη για να καταταγούν.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, μόνο την τελυταία εβδομάδα οι εθελοντές ξεπερνούν τα δυο εκατομμύρια.

Ποιοί χρηματοδοτούν τους τζιχαντιστές;

Η Σ. Αραβία, απαντά ο καθηγητής Γ. Μάιερ, αλλά και το πετρέλαιο. Από την κατάληψη της Μοσούλης η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας (ISIS) θεωρείται η πιο πλούσια τρομοκρατική οργάνωση του κόσμου.

Κατά την κατάληψη της Μοσούλης οι τζιχαντιστές πήραν 500 δισ. ιρακινά δηνάρια, γύρω στα 420 εκ. δολάρια, από την κεντρική τράπεζα. Έτσι η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και της Συρίας (ISIS) διαθέτει συνολικά 2 δισ. δολάρια για τον «ιερό πόλεμο». Η προέλευση των χρημάτων αποτελεί σημείο διαφωνιών.

Βαλκανική Μέση Ανατολή...

Στις αρχές του 1991 ο τελευταίος πρέσβης των ΗΠΑ στην Ενιαία Γιουγκοσλαβία Τσίμερμαν μόλις επέδωσε τα διαπιστευτήριά του στις επαφές του με την ομοσπονδιακή και την τοπική ηγεσία της χώρας έστειλε μια ξεκάθαρη, κυνική αλλά ειλικρινή προειδοποίηση: Η γεωπολιτική αξία της Γιουγκοσλαβίας συρρικνώθηκε με το Τέλος του Ψυχρού Πολέμου και αν εσείς οι ίδιοι δεν συμφωνήσετε να διατηρήσετε τη χώρα σας ενωμένη, κανείς δεν θα το πράξει στη θέση σας.Σε πιο προσεκτική διατύπωση, καθώς η παρέμβασή του ήταν δημόσια, στην ίδια γραμμή μίλησε χθες και για τις δραματικές εξελίξεις στο Ιράκ ο Ομπάμα: Καλό θα ήταν Σουνίτες, Σιίτες και Κούρδοι να συνεργασθούν για την ενότητα της χώρας, αλλά αν δεν το κάνουν οι ίδιοι, δεν θα το κάνει η Ουάσιγκτον για λογαριασμό τους.'Η, για να γίνουμε πιο κυνικοί, δεν θα λύσω εγώ το πρόβλημα που δημιούργησε ο προκάτοχός μου Τζορτζ Μπους με την εισβολή στο Ιράκ, το 2003, όταν έδωσε τη χαριστική βολή σε ένα δικτατορικό, αυταρχικό, αλλά κοσμικό και ενιαίο κράτος.

«Αν δεν κάνουμε κάτι εκεί, μετά θα 'ρθουν και εδώ»

Διεθνή συνεργασία για την αντιμετώπιση των τζιχαντιστών σε Μέση Ανατολή, Αφρική και Πακιστάν επιζητούν ΗΠΑ-Βρετανία

Την ανάγκη ενισχυμένης διεθνούς συνεργασίας για την αντιμετώπιση της απειλής των τζιχαντιστών που μάχονται σε πολλά μέτωπα -Ιράκ, Συρία, Πακιστανο-αφγανική μεθόριο και Αφρική- επισημαίνουν αξιωματούχοι των αντιτρομοκρατικών υπηρεσιών και αναλυτές, εκτιμώντας ότι πρόκειται για έναν εξαγώγιμο κίνδυνο.

Stratfor: Τα ψιλά γράμματα στο νέο παζάρι για το Κυπριακό

Δέκα χρόνια μετά το ηχηρό «όχι» των ελληνοκυπρίων στο περίφημο Σχέδιο Ανάν, Αναστασιάδης και Έρογλου επιχειρούν και πάλι να βρουν λύση για την επανένωση της Κύπρου. Τα παλιά προβλήματα, τα νέα δεδομένα και τα... ψιλά γράμματα.

Οι ηγέτες της ελληνοκυπριακής και της τουρκοκυπριακής πλευράς πραγματοποιούν διαπραγματεύσεις για την επανένωση του νησιού. Άλλες χώρες της περιοχής παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις, διότι ένας πολιτικός διακανονισμός θα άνοιγε την πόρτα για ενεργειακή συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο, στην οποία θα εμπλέκονταν η Ελλάδα, η Τουρκία και το Ισραήλ.Όμως, σημαντικά εσωτερικά ζητήματα, συμπεριλαμβανομένης της αποκατάστασης της περιουσίας των ελληνοκυπρίων, και μια απόφαση για το πολιτικό σύστημα της επανενωμένης νήσου, περιπλέκουν τις διαπραγματεύσεις. Διεθνή ζητήματα, όπως το status των ξένων στρατιωτικών δυνάμεων στο νησί, έχουν επίσης βαρύτητα για τις συνομιλίες. Τον τελικό λόγο της επανένωσης όμως θα έχουν οι ίδιοι οι πολίτες της Κύπρου, οι οποίοι θα πρέπει να επικυρώσουν την όποια συμφωνία με δημοψήφισμα.

Οργάνωση ISIL: Κήρυξε σταυροφορία εναντίον της Τουρκίας

Από: Sigmalive

Και η κατάληψη της Κωνσταντινούπολης είναι στα σχέδια της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος Ιράκ Δαμασκός (ISIL) σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Ταράφ η οποία επικαλείται μαγνητοσκοπημένες δηλώσεις ηγετικών στελεχών της οργάνωσης στις οποίες φέρονται να λένε "Ίνσαλλαχ θα πάρουμε και την Κωνσταντινούπολη".

Η εφημερίδα Ταράφ αναφέρει ότι η οργάνωση ISIL, η οποία κρατάει ομήρους 49 μέλη του τουρκικού προξενείου της Μουσούλης για δεύτερη βδομάδα, μετά την Συρία και το Ιράκ κήρυξε σταυροφορία και εναντίον της Τουρκίας.

Νέα σύνορα, νέες προκλήσεις

Του Νικόλαου Α. Μπινιάρη*

Είναι πολύ δύσκολο Ελληνας αναλυτής να μελετήσει το φαινόμενο της ISIS (Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και της Συρίας) -ή ISIL (Ισλαμικό κράτος του Ιράκ και του Λεβάντ) ή Daash (στα αραβικά, παρακλάδι της Αλ Κάιντα)- δίχως να αισθανθεί τον άνεμο της ερήμου να τον καίει. Και ο λόγος είναι πως η προέλαση των ανηλεών τζιχαντιστών, από δεκάδες ισλαμικές ή μη χώρες, στο Ιράκ αλλάζει ντε φάκτο τα σύνορα της Μέσης Ανατολής από την εποχή της γραμμής Σάικς-Πικό, μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Η αλλαγή συνόρων στην περιοχή του Ιράκ, Συρίας, με την πιθανή δημιουργία ενός χαλιφάτου σε ιρακινά και συριακά εδάφη αλλάζει και τα σύνορα της Τουρκίας, είτε ντε φάκτο είτε σε σχέση με τις ισχύουσες ισορροπίες μεταξύ Τουρκίας και Κούρδων του Ιράκ και της Συρίας.Οι αλλαγές στα σύνορα μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας προκάλεσαν στην Ελλάδα το «Μακεδονικό ζήτημα», το οποίο ακόμη δεν έχει λυθεί. Οι αλλαγές στα σύνορα της Μ. Ανατολής είναι άγνωστο τι ακριβώς μπορεί να προκαλέσουν ως πρόβλημα σε μας, αλλά οι δυνατότητες μιας πρόκλησης στη Θράκη ή και στην Κύπρο είναι πάντα ανοιχτές.