Εκτός από εκτιμήσεις για την υγεία του Ερντογάν, υπάρχουν και
μαρτυρίες ανθρώπων που έχουν συνομιλήσει εκ του σύνεγγυς μαζί του και οι
οποίες κάνουν λόγο για έναν άνθρωπο προφανώς καταβεβλημένο, που «έχει
δει τον χάρο με τα μάτια του» και έχει επηρεαστεί ο τρόπος που βλέπει
τον κόσμο, με τον Αλλάχ, που ήδη είχε ξεχωριστή θέση στη χάραξη και την
υλοποίηση της στρατηγικής, τώρα να έχει απολύτως πρωταρχικό ρόλο σε
όλους και όλα, άρα και στην πολιτική!Το γεγονός αυτό δημιουργεί σταδιακά συνθήκες εγκαθίδρυσης μιας δημοκρατικοφανούς ισλαμικής σουνιτικής απολυταρχίας στην Τουρκία, αφού η πολιτική θα ασκείται όλο και πιο έντονα με όρους θρησκευτικού δογματισμού, παρακαταθηκών του Κορανίου, του Μωάμεθ και του Αλλάχ, και όχι εκκοσμικευμένης πολιτικής, όπως γίνεται στις χώρες του δυτικού κόσμου. Με βάση τα παραπάνω και με δεδομένο ότι οι σουνίτες αποτελούν το 80% του πληθυσμού της Τουρκίας (σε αυτό συμπεριλαμβάνονται και οι Κούρδοι) και με το μισό του πληθυσμού να είναι συσπειρωμένο γύρω από το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) του Ερντογάν, οι εκλογές και οι κάλπες αποτελούν απλά μια διαδικασία νομιμοποίησης της σουνιτικής απολυταρχίας, η οποία φάνηκε σε όλο της το μεγαλείο στα γεγονότα του πάρκου Γκεζί, όπου ο Ερντογάν, επικαλούμενος το 50% που πήρε από τις κάλπες, έλιωσε στην κυριολεξία τους διαδηλωτές!
Η κίνηση παραχώρησης κάποιων δικαιωμάτων που ακολούθησε, η οποία κατ' ευφημισμόν ονομάστηκε «πακέτο εκδημοκρατισμού», μπορεί να έχει κάποια σημασία για τα εκατομμύρια των καταπιεσμένων εθνοτικών και θρησκευτικών ομάδων, που επί δεκαετίες μαρτύρησαν κάτω από την μπότα του κεμαλικού φασισμού, πλην όμως δεν έχει καμία σχέση με αυτά που πρέπει να ισχύουν σε ένα πολιτισμένο κράτος. Το πόσο... δημοκράτες είναι οι Τούρκοι και πόσο σεβασμό δείχνουν στα ανθρώπινα δικαιώματα φάνηκε καθαρά από την κυνική ομολογία του διδύμου Ερντογάν - Νταβούτογλου, οι οποίοι συνέδεσαν την παραχώρηση ενός αφαιρεθέντος δικαιώματος, που ήταν η λειτουργία της Σχολής της Χάλκης, με υποχωρήσεις της Ελλάδας στις εξωφρενικές απαιτήσεις της Αγκυρας, όπως η λειτουργία μουσουλμανικού τεμένους στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και η εκλογή μουφτή στη Θράκη, δικαίωμα που δεν αναγνωρίζει η Τουρκία στους Κούρδους!
Το μεσσιανικό σχέδιο Ερντογάν, για σωτηρία όλων των υπηκόων της νεοοθωμανικής επικράτειας εντός και εκτός Τουρκίας, μέσω της σουνιτικής απολυταρχίας, προϋποθέτει τη νίκη του ΑΚΡ στις δημοτικές εκλογές του Μαρτίου του 2014, την εκλογή του ιδίου στη θέση του προέδρου της δημοκρατίας, τον Ιούνιο του ιδίου έτους, και τη νίκη του κόμματός του στις γενικές εκλογές του 2015.
Αν και υπάρχει το ενδεχόμενο της μετατροπής της από προεδρευόμενη σε προεδρική δημοκρατία, με τον Ερντογάν απόλυτο άρχοντα του νεοοθωμανικού παιχνιδιού, ούτως ή άλλως, οι μη σουνιτικοί και μη τουρκικοί πληθυσμοί της Τουρκίας είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα υποχρεωθούν να υποστούν τις σουνιτικές αθλιότητες για πολλά πολλά χρόνια, αν δεν συμβεί κάτι που θα ανατρέψει τον ρου των εξελίξεων.
Αυτό που θα μπορούσε να συμβεί είναι να ξυπνήσουν οι πολίτες της Τουρκίας από τον σουνιτικό και σωβινιστικό λήθαργο και να ανακαλύψουν την πολιτική, πράγμα αρκετά δύσκολο, δεδομένης της έλλειψης προπαιδείας.
Η μόνη εξέλιξη που μπορεί να αλλάξει το σκηνικό είναι η ισχυροποίηση του Κόμματος Ειρήνης και Δημοκρατίας (BDP), που θα διεκδικήσει τις ψήφους των Κούρδων ανατολικά του Ευφράτη, και η συσπείρωση των Αλεβιτών, των Αράβων, των Αρμενίων, των Ασσυρίων, των ελληνόφωνων του Πόντου, των Λαζών, των Βοσνίων, των Αλβανών, των Πομάκων, των Κιρκασίων και λοιπών φυλών του Καυκάσου, αλλά και των Κούρδων που ζουν δυτικά του Ευφράτη ποταμού, στο Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών (HDP), που ιδρύθηκε πρόσφατα, με εντολή του Αμπντουλάχ Οτζαλάν!
Για να γίνει πιο κατανοητό τι πρεσβεύει το HDP, σημειώνουμε ότι στο ιδρυτικό του συνέδριο εξέλεξε δύο συμπροεδρεύοντες. Τη Σεμπαχάτ Τουντζέλ και τον Ερτουγρούλ Κιουρκτσιού, βουλευτές μέχρι προχθές του BDP. Η μεν πρώτη είναι Κούρδισσα Αλεβίτισσα, ο δε δεύτερος είναι Αριστερός που εκλέχτηκε στη Μερσίνα και δήλωσε στο τουρκικό Κοινοβούλιο ότι στην Κύπρο δεν έγινε «επιχείρηση ειρήνης», αλλά παράνομη εισβολή και κατοχή μιας ξένης χώρας.
Σάββας Καλεντερίδης
*Σχόλιο:
Το νέο σχήμα θα προσφέρει τον αναγκαίο "απεγκλωβισμό" από το ΠΚΚ και δείχνει την απόλυτη προσήλωση των Κούρδων της Τουρκίας στην διεξαγωγή του αγώνα τους μόνο με πολιτικά μέσα.Μια σημαντική λεπτομέρεια είναι ότι στην ιδρυτική του συνεδρίαση ο Σελαχίν Ντεμιρτάς βρισκόταν στις ΗΠΑ για επαφές με Αμερικανούς αξιωματούχους .
Ταυτόχρονα το ταξίδι Νετσιρβάν Μπαρζανί στην Τουρκία έλαβε χώρα και η απαγόρευση λειτουργίας γραφείου του Κόμματος Δημοκρατικής Λύσης στο Νότιο Κουρδιστάν (PCDK) στην Σουλεμανίγια -πολιτικού σκέλους του ΠΚΚ στο Νότιο Κουρδιστάν-.Παράλληλα πολύ νωπά είναι και τα γεγονότα αναφορικά τα τεκραινόμενα με την κηδεία του υιού του ηγέτη Σαλίχ Μουσλίμ του κόμματος «Δημοκρατικής Ενότητας» (PYD) των Κούρδων της Συρίας, και την απαγόρευση εισόδου του στο Νότιο Κουρδιστάν.
Συνεχείς δε είναι οι αναβολές του Πανκουρδικού Συμβουλίου - πολιτική απόφαση του Προέδρου της Κυβέρνησης Περιφερειακής Κυβέρνησης του Κουρδιστάν (KRG) Μασούντ Μπαρζανί- προκειμένου το δικό του πολιτικό Κόμμα (το Κουρδικό Δημοκρατικό Κόμμα (KDP) ) να έχει τον απόλυτο έλεγχο των εξελίξεων επι του Κουρδικού ζητήματος συνολικά Κατά τα τουρκικά μέσα ενημέρωσης τα ανωτέρω δημιουργούν συνθήκες αναγόρευσης του Αμπντουλλάχ Οτζαλάν ως τον φυσικό ηγέτη μιας Ενωσης των Κούρδων της Συρίας και της Τουρκίας και των όσων διάκεινται φιλικά προς το ΠΚΚ με έδρα το Αμέντ (Ντιγιαρμπακίρ) με στόχο να εξισορροπηθεί πολιτικά η κίνηση αυτή του Μασούντ Μπαρζανί
Αυτό που -στους Κουρδικούς ιστότοπους- αναφέρονταν με τρόπο έμμεσο το ότι η Τουρκο-κουρδική σύμπραξη στην Τουρκία έλαβε χώρα με αμερικανική παρέμβαση προκειμένου να σταθεροποιηθεί πολιτικά το καθεστώς Μπαρζανί και ταυτόχρονα το Νότιο Κουρδιστάν αποδεικνύεται μέρα με την μέρα ολοένα και περισσότερο. Η αναστροφή του αρνητικού κλίματος στις κουρδικές περιοχές που προκάλεσε η συμφωνία αυτή-αποχώρηση του ΠΚΚ- κρίνεται κατά συνέπεια επιβεβλημένη.
Η κίνηση αυτή σε συνδυασμό με τα σχέδια του Οτζαλάν και τα όσα θα παράγουν οι αυτοδιοικητικές εκλογές , αποτελούν την απαρχή του βελούδινου διαζυγίου Κούρδων και Τούρκων και την αυτονομία των Κουρδικών περιοχών της Νοτιοανατολικής Τουρκίας.
Μεγάλο ερωτηματικό παραμένει το πώς θα κινηθούν εκλογικά οι Αλεβίτες οι οποίοι διάκεινται εχθρικά προς τους Σουνίτες και φιλικά προς τους Κεμαλιστές. Μια σημαντική λεπτομέρεια το 25% των Τούρκων θα ψήφιζαν τον Πρόεδρο της Συρίας Μπασάρ Αλ Άσαντ σε περίπτωση που κατέρχονταν σε εκλογές στην Τουρκία, γνωστή δε η συγγένεια Αλαουιτών-Αλεβιτών.
